Uf im Baschwang
Ausschnitte aus einer Bergschilderung, erschienen im BHB, Bd. 5, 1950, 205 ff.
Spöter, eso quasi in de „Lehr- und Wanderjohre“ wo me so rächt gspürt het, ass me läbt, isch me z
truppelewys, Maitle und Burschte, uf e Baschwang go luege, wie d Sunne uufstoht. Zue däm bruuchts
e schöni Maiennacht. Eso gege de Zweune ane isch Uufbruch; me nimmt e Wäg, wo ring isch z laufe.
Zerscht wird gsungen und gjuhaiet; derno wärde Müschterli verzellt, ass me fascht nimm zum Gigelen
uss chunnt. Zwüschenyne verschnuuft men e chly und chehrt si um. Wie heimelig blinzle d Liechter vo
de Dörfer zringsum und d Heiteri vo Basel zündet bis hööch uufe. E lychte Wind strycht dur d Bäum,
es fot afo grüschelen im Holz. E chly unheimlig dunkts eim aber doch. Und wie uf e Chnopf drückt,
rucken e paar Gspängschtergschichten uuf, ass eim bim e Hoor afot gramsele. Isch nit im Gämpis obe
in früechere Zyte e schöni Stadt gsi, wo d Lüt in Suus und Bruus gläbt hai! Wär rächt loost, kört hie
und do e truurig-schöni Musig. Das isch der Gämpisgyger, wo bis in alli Ewigkeit mues spile. Er hets
sälbmol d Lüt verfüert, ass si nümme gschafft hai, und das syg sy Strof. Und der Jeger, wo über d
Bürteflüe z tod gfallen isch und in der Todesangscht no in sy Horn blost het, hesch dä no nie kört
hürne, wenns ander Wätter git, unds im Schelmeloch hinde chuttet wie lätz! Chunnt nit grad jetzt der
Bachpfattli d Säuschwänki uuf z dychen und gluuret di a, ass s der cholt der Rüggen uuf lauft! Nei,
ganz ghüür ischs bygoscht keim meh von is. Wohle tuets eim erscht, wos afot timbere und die erschte
Vögel lut gäbe. Jedes tuet im Gheimen e tiefe Schnuuf, me nimmt s hinder Bei vüre und der letscht
Aastig in Aagriff.
Numme langsam wycht d Nacht; Himmel und Ärde scheide si. Mer stönde schon e Rung uf im Güpfi,
wo si wyt im Oschten e rosefarbige Schyn vürelot. Ganz süferlig wird er breiter und breiter. S isch s
Morgerot. Die erschte Strahle vo der Sunne schiessen in d Hööchi und nit lang, chunnt si sälber wien
e glüeigi Chugelen undenuufe in alle Rägebogefarbe. Mer stönde in der Sunne. S isch wien e
Wunder, me luegt und stunnt. Chly und nüttig chunnt me si vor. Ufs Mol weiss men au, worum d
Möntschen in urolte Zyte d Sunne abättet hai und me jetz no uf d Hööchi goht go luege, wie si
uufstoht. S isch nit z verwundere, ass dä Bruuch all no wyter läbt.
Friejohrsaafang
I glaub, jetzt isch der Frielig doo.
En Amselruef, e Finggeschlag
sinn wien e Bitt am frieje Daag:
Mach uff, dass i kaa yyne koo!
I spring zuem Bett uus und mach uff:
der laade, s Fänschter und my Seel.
Doo glänzt my Land wien e Juweel!
us Gold mit Diamante druff.
Uf eimool duet mi eppis tschuppe,
wien i so stand und lueg und stuun.
Und ych ha gmeint, i syg immuun
und s gäb fir mii kai Friejohrsschnuppe!
Baselbiet (1916) Text und Melodie von Louis Zehntner
Baselbiet, dir gilt mys Singe!
Dir sells froh vo Härze chlinge.
Luegsch us Halde, Gstrüüch und Fälder
Früntlig uus zu Gottes Wälder,
Und vo Bärge, Flue und Felsewand
Do gseht me frei sys Schwyzerland.
Wenn si rüefe, wenn si stürme,
Gloggeglüt vo alle Türme.
Hai si s'Gwehr in faschte Hände,
Chrieg und Unglück vonis zwände.
Und vom Rhy zu Flue und Felsewand
Si schützen all ihr Schwyzerland.
Baselbiet, du Heimetgarte,
Liebi Rascht uf frohe Fahrte,
Dinn im Huus und duss im Freie,
Völchli, wie ne Struuss im Maie!
Und vo Tal zu Flue und Felsewand
Si singe stolz vom Vatterland.